 |
طلاقهاى هاليوودى
نقطه مقابل اين،طلاقهايى است كه اسم اينها را بايد«طلاقهاى هاليوودى»گذاشت،يعنى كوچكترين بهانهاى كافى است براى اينكه طلاق صورت بگيرد،يعنى يك امر بسيار عادى، مثل دوستىيى كه دو نفر با يكديگر پيدا مىكنند براى اينكه با همديگر همسفر باشند،يك روز هم تصميم مىگيرند[از هم جدا شوند.]يكى از آندو كه تصميم گرفت و گفت ديگر من نمىخواهم با تو هم خرج باشم كار تمام است و چيز ديگرى نمىخواهد،شرط و قيدى ضرورت ندارد.در هر جا كه اين نظام برقرار شده است عملا نظام خانوادگى وجود ندارد، يعنى هر مردى در طول عمرش با دهها زن ازدواج كرده،شش ماه با اين،يك سال با آن،يك مدت بى زن و...و هر زنى همين طور،با چندين مرد ازدواج كرده،چند روز با اين،چند روز با آن و...اين درست بر خلاف آن روح فطرى[ازدواج]است.
ازدواج و زوجيتيك امر فطرى در بشر است،يعنى مساله ازدواج صرفا براى اطفاء غريزه جنسى نيست،مساله وحدت و صميميتى است كه بايد پايدار بماند،كه داستانش مفصل است و خودمان در برخى كتابها بحث كردهايم.اينجاست كه حتما بايد فلسفهاى وجود داشته باشد كه از يك طرف پايه ازدواج را تحكيم كند يعنى تا حد امكان نگذارد اين پيمان متزلزل شود ولى«نگذارد»نه به معنى اينكه قانونا و با زور جلويش را بگيرد،چون شركتى كه اساس آن بر شركت عواطف است معنى ندارد كه زور بخواهد آنجا حكمفرما باشد.مثل رابطه امام جماعت و ماموم است كه پايه اين رابطه بر ارادت و اعتقاد است،يعنى مردمى كه مىآيند اقتدا مىكنند بايد به اين امام جماعت اعتقاد و ارادت داشته باشند.محكم كردن پايه اين اعتقاد بر اساس زور امكان پذير نيست.فرض كنيد يك آقايى واقعا هم عادل است،خيلى هم آدم خوب و با تقوايى است ولى به هر حال مردم محل به او ارادت ندارند،نمىشود مردم را به چوب بست كه شما بايد ارادت داشته باشيد.ارادت«چوب بستن»ى نيست.چيزى كه بر پايه عاطفه برقرار شده است و بايد برقرار باشد زور در آنجا حكمفرما نيست.پس بايد تدابيرى انديشيد كه بر اساس آن تدابير روح ازدواج كه صميميت و وحدت است متزلزل نشود،و اين تدابير را گاهى بايد از مقدمات خيلى دور شروع كرد.
اينكه اسلام هر گونه التذاذ جنسى را در خارج از كانون خانواده شديدا تحريم كرده است براى استحكام اساس خانواده است.هر انسانى،چه مرد و چه زن،بالاخره يك نيازهاى جنسى و يك نوع لذتهاى جنسى دارد كه بايد از اين نظر ارضاء بشود.يكى از آنها التذاذ نظرى است. اگر جامعه اين در را به روى انسانها باز كند كه در كوچه و خيابان و مجلس و محفل،همه جا اين وسيله در نهايت درجه فراهم باشد،آنوقت براى چنين مرد يا زنى كه تا اين حد از نظر لذت نظرى اشباع مىشود محيط خانوادگى جز يك امر كسالتآور چيز ديگرى نيست،يعنى ديگر نگاه كردن آن مرد به صورت زن خودش برايش لذتى ندارد بلكه يك امر كسالت آور است،و نگاه كردن آن زن به شوهر خودش ديگر لذتى برايش ندارد يك امر كسالتآور است. همين طور لذت لمسى،تا چه رسد به لذتهاى بالاتر.اگر بنا بشود كه اين محدوديت در اجتماع باشد براى اينكه عواطف متوجه داخل خانواده بشود،قهرا به اين شكل در مىآيد كه مرد براى زن،مىشود يگانه موجودى كه كانون اشباع شدن غريزه اوست،و زن براى مرد، مىشود يگانه موجودى كه ارضاء كننده اوست.اين خود به خود در ايجاد وحدت و صميميت مؤثر است،فوق العاده هم مؤثر است.اگر عكس قضيه باشد همين چيزى است كه الآن ما در دنيا مشاهده مىكنيم.بايد با تدابير اجتماعى پايه اين امر را كه نامش ازدواج است محكم كرد. طلاق يعنى چه؟طلاق يعنى به هم ريخته شدن و پاشيده شدن كانونى كه به هر حال[كانون عواطف است.]در اين جهت كليسا حق دارد اگر مىگويد ازدواج يك پيمان مقدس است.اسلام هم مىگويد كه ازدواج يك پيمان مقدس است.در اين مطلب هيچ شكى نيست.پس بايد تا حد امكان تدابيرى به كار برد كه اين پيمان باقى بماند و به هم خوردن اين پيمان امرى است مبغوض و منفور،يعنى حتى الامكان بايد كوشش كرد كه چنين چيزى صورت نگيرد.ولى اگر به مرحلهاى رسيد كه اين پيمان روح خودش را از دست داد-كه گفتيم روحش حداقل، صميميت و سازش است-ديگر در اينجا به زور نگه داشتنش معنى ندارد.
نظرات شما عزیزان:
